എനിക്ക് 2 വയസ്സുണ്ടായിരുന്നപ്പോള്‍ ഉണ്ടായ ഒരു സംഭവം.
അമ്മയും, അച്ഛനും പറഞ്ഞു കേട്ട അറിവാണ്. കേട്ടപ്പോള്‍ ഒരു കുറിപ്പ് എഴുതാനുള്ള സ്കോപ്പ് ഒക്കെ ഉണ്ട് എന്ന് തോന്നി.
അനിയന്‍ അമ്മയുടെ വയറ്റില്‍ ഉള്ളത് കാരണം അമ്മയ്ക്ക് എന്റെ പിറകെ ഏതു സമയവും നടക്കാന്‍ പറ്റുമായിരുന്നില്ല. അതുകൊണ്ട് എന്നെ നോക്കാന്‍ വേണ്ടിയും, അല്ലറ ചില്ലറ പണികളില്‍ അമ്മയെ സഹായിക്കാന്‍ വേണ്ടിയും ഒരു ചേച്ചിയെ വീട്ടില്‍ നിര്‍ത്തിയിരുന്നു.
അങ്ങനെ ഒരു ദിവസം ഞാന്‍ മുറ്റത്തെ ചെമ്പകത്തിന്റെ ചോട്ടിലിരുന്നു കളിക്കുകയായിരുന്നു,
കളി എപ്പഴും ഒറ്റക്കാണ്. കയ്യിലിരുപ്പു നന്നായത് കൊണ്ട് ആരും കളിയ്ക്കാന്‍ കൂട്ടില്ല.
എന്റെ മാതാശ്രീയും, പിതാശ്രീയും വീട്ടില്‍ ഉണ്ടായിരുന്ന ദിവസമായിരുന്നു അത് . അമ്മ റെസ്റ്റ് ആണ് റെസ്റ്റ് . (പൊതുവേ സ്ത്രീകള്‍ക്ക് റെസ്റ്റ് എടുക്കാന്‍ പറ്റിയ കാലം ഗര്‍ഭകാലം ആണല്ലോ !!!)
അച്ഛന് അടുക്കളയില്‍ കാര്യമായിട്ട് എന്തൊക്കെയോ, ഉണ്ടാക്കുകയായിരുന്നു.
അടുക്കളയിലെ കലാപരിപാടികള്‍ ഒരു വഴിയായപ്പോള്‍ അച്ഛന് മുറ്റത്തേക്ക്‌ വന്നു.
എന്നെ കാണാനില്ല, അത് വലിയ പ്രതികരണം ഒന്നും അച്ഛന് ഉണ്ടാക്കിയില്ല.
ഒരിടത്ത്‌ വെച്ചിട്ട് പോയാല്‍, അവിടെ തന്നെ ഇരിക്കുന്ന ആളല്ല എന്ന് അച്ഛന് നന്നായിട്ട് അറിയാമായിരുന്നു.
അന്വേഷണം ആരംഭം. 1ആം ഘട്ടം.
കുറച്ച നേരം കഴിഞ്ഞപ്പോള്‍ വീണ്ടും വന്നു നോക്കി, എന്നെ കാണാനില്ല. ഞാന്‍ അടുത്ത വീട്ടില്‍ പോയി അവിടെ ഉള്ളവരെ ഉപദ്രവിക്കുകയായിരിക്കുമെന്നു കരുതി അച്ഛന് അങ്ങോട്ട് വന്നു.
അന്വേഷിച്ചപ്പോള്‍ അവിടെ ഇല്ല .(അവിടുത്തെ കുട്ടികള്‍ കളിക്കുന്നിടത്ത് പോയില്ല. കാരണം അവര്‍ എന്നെ കളിയ്ക്കാന്‍ കൂട്ടില്ല എന്ന് അച്ഛനു നല്ല ബോധ്യമുണ്ട് .)
അന്വേഷണം. 2ആം ഘട്ടം .
വഴിയില്‍ പോകുന്നവരോടൊക്കെ അനേഷിക്കാന്‍ തുടങ്ങി.
"എന്റെ മോളെ കണ്ടോ ???!!!" എന്ന് .
ആരും കണ്ടിട്ടില്ല. ഇനി കിണറിലോ, കുളത്തിലോ മറ്റോ !!!
ആശങ്കകള്‍ പലതരം ....!!!
അതിനൊക്കെ ചാന്‍സ് ഉണ്ട് . അത്ര നല്ല വിത്താണല്ലോ ...!!!
എന്നെ അനേഷിച്ചു ആളുകള്‍ പരക്കം പായുകയാണ്.
ആ ഭാഗത്തുള്ള കിണര്‍,കുളം,തോട്,മേട് എന്നുവേണ്ട സകല ഇടവും അരിച്ചു പെറുക്കി.
കുറെ കഴിഞ്ഞപ്പോള്‍ ആരോ പറഞ്ഞറിഞ്ഞു.
"തോണിച്ചാലില്‍ പീടിക തിണ്ണേല്‍ ഇരിക്കുന്നുണ്ട് " എന്ന്.
അന്വേഷണം. 3ആം ഘട്ടം.
അച്ഛന് ഓടി തോണിച്ചാലില്‍ എത്തി.
എന്നെ കണ്ടെടുത്തു.
അച്ഛന് ആയതുകൊണ്ട് എന്നെ തല്ലിയില്ല. (അമ്മയാണേല്‍ !!!)
പിന്നെ ചേച്ചിയ്ക് കുറെ വഴക്ക് കേട്ടു.
പറഞ്ഞിട്ട് കൊണ്ട് പോയ്കൂടയിരുന്നോ എന്നൊക്കെ പറഞ്ഞു.
(പിന്നെ കുറെ കാലത്തേക്ക് ചേച്ചി വീട്ടില്‍ പണിക്ക് വന്നിട്ടില്ല.)
പിന്നെ സംഭവം ചോദിച്ചറിഞ്ഞു.
തോണിച്ചാലിലേക്ക് (ദി ഗ്രേറ്റ്‌ തോണിച്ചാല്‍ സിറ്റി - ഞങ്ങളുടെ വീടിനടുത്തുള്ള 2-3 കടകള്‍ മാത്രമുള്ള ഒരു വലിയ സിറ്റി. അന്ന് 2-3 കടകളെ ഉണ്ടായിരുന്നുള്ളൂ. ഇന്ന് കുറെയേറെ മാറി. 2-3 നു പകരം 20 കടകള്‍ എങ്കിലും ഉണ്ട്) പോകുകയായിരുന്ന ചേച്ചി എന്നെ കണ്ടു. "ചായയും, ബോണ്ടയും കഴിക്കാന്‍ പോകുവാണ്. വരുന്നോ? " എന്ന് ചോദിച്ചു. ഞാന്‍ കൂടെ ചാടിക്കേറിപ്പോയി. (ചായ & ബോണ്ട എന്റെ ഒരു വീക്നെസ്സ്‌ ആയിപ്പോയി).
കുറെ ദിവസം കഴിഞ്ഞപ്പോള്‍, ചേച്ചി വീണ്ടും അതുവഴി വന്നു.
അടുത്ത ആഴ്ച ഇതേ ദിവസം ഇതേ സമയം എന്നൊക്കെ പറയുന്നത് പോലെ, അതേ സീനില്‍ (മുറ്റത്തെ ചെമ്പകത്തിന്റെ ചോട്ടില്‍) ഞാനുമുണ്ട് . ചേച്ചി എന്നെ കണ്ടപ്പോള്‍ വെറുതെ നിന്നു...
അതാ ഒരു ശബ്ദം.
"കൊണ്ടുപോകുന്നതൊക്കെ കൊള്ളാം... പറഞ്ഞിട്ട് കൊണ്ട് പൊയ്ക്കോ" അമ്മ വിളിച്ചു പറഞ്ഞു. അതില്‍ പിന്നെ അമ്മ ഏതു നേരവും എന്റെ പിറകെ തന്നെ ആയിരുന്നു.
ചേച്ചി ഒന്ന് ചമ്മി.. പിന്നെ അമ്മയോട് എന്തൊക്കെയോ സംസാരിച്ചിട്ട് പോയി.
എന്തായാലും, ആ സംഭവത്തിന്‌ ശേഷം എനിക്ക് എല്ലാ ദിവസവും അച്ഛന്റെ വക ബോണ്ട കിട്ടുമായിരുന്നു. ചേച്ചി എപ്പോള്‍ തോണിച്ചാലില്‍ പോയാലും എനിക്ക് ബോണ്ട കൊണ്ടുവരുമായിരുന്നു.
ഒരു വെടിക്ക് 2 പക്ഷി.
Monday, October 4, 2010
Saturday, September 25, 2010
സീറ്റ് നമ്പര്‍ 108
ട്രെയിന്‍ യാത്ര ഒരുപാട് ഇഷ്ടപെടുന്ന ഒരാളാണ് ഞാന്‍... കഴിഞ്ഞ ദിവസം ഒരു അബദ്ധം പറ്റി. ...
ഒരു അടുത്ത കൂട്ടുകാരിയുടെ(Reshma Abin) കല്യാണത്തിന് വേണ്ടിയാണ് ഞാനും, വിവേകും (എന്റെ ഭാവിവരന്‍ - Vivek Rajan) കൂടി കോഴിക്കോട് വരെ പോയത് . പോകുമ്പോള്‍ മുതല്‍ ട്രെയിനില്‍ വെച്ച് അബദ്ധങ്ങളുടെ ഘോഷയാത്ര ആയിരുന്നു ...
തിരിച്ചു വരുമ്പോള്‍ , കോഴിക്കോട് റെയില്‍വേ സ്റ്റേഷനില്‍ ഒരു ട്രെയിന്‍ നിറയാനുള്ള ആളുണ്ടായിരുന്നു ...
ഏതായാലും നമ്മളുടെ ടിക്കറ്റ്‌ റിസര്‍വുഡ് ആണല്ലോ ....അതുകൊണ്ട്, തിക്കി തിരക്കി കയറണ്ട എന്ന് കരുതി അവസാനം ആണ് കയറിയത് ...
നോക്കുമ്പോള്‍ എന്റെ തൊട്ടു മുന്നില്‍ കയറിയ പെണ്‍കൊടി എന്റെ സീറ്റില്‍ (സീറ്റ് നമ്പര്‍ 108)ഉണ്ടായിരുന്ന ആളെ എഴുന്നെല്‍പ്പിച്ചിട്ടു അവിടെ കയറി ഇരിക്കുന്നു .... സഹിക്കാന്‍ പറ്റുമോ......!!!?
ചെന്നിട്ട് പറഞ്ഞു: "ഇതെന്റെ സീറ്റ് ആണ് " .... അതാ കിടക്കുന്നു ... ആളുകള്‍ എന്നേം ആ പെണ്‍കുട്ടിയെയും മാറി മാറി നോക്കുന്നു .... വിവേക് ആണേല്‍ അവള്‍ക്കിട്ട് ഒന്ന് പൊട്ടിക്കുമെന്ന മട്ടില്‍ അവളെ നോക്കി പേടിപ്പിക്കുന്നു.
പെണ്‍കൊടി തിരിച്ചു ചോദിച്ചു: "നിങ്ങളുടെ സീറ്റ് നമ്പര്‍ എത്രയാ " ? കുറച്ച് ദേഷ്യത്തോട് കൂടി തന്നെ പറഞ്ഞു: "108 "...
അവള്‍ പിന്നെയും ചോദിച്ചു : "D1 തന്നെയാണോ അതോ D യോ , D2 വോ ആണോ ?? " (അവളുടെ വിവരം എനിക്ക് മനസ്സിലായി ... ആകെ ഒരു റിസര്‍വെട് കമ്പാര്‍ട്ട്മെന്റ് ആണ് ഇന്റര്‍സിറ്റിയില്‍ ഉള്ളത് ... പിന്നെ , എങ്ങനെ D & D2 ഉണ്ടാവും ??)."അല്ല D1 തന്നെ." (ഞാന്‍ വിട്ടു കൊടുത്തില്ല ...)
അവള്‍ : "ടിക്കറ്റ്‌ ഒന്നു കൂടി നോക്കുമോ ??? "(അവള്‍ അവളുടെ ടിക്കറ്റ്‌ കാണിച്ചു ...ഞെട്ടിപ്പോയി അതും 108 ....)
ഞാന്‍ : "TTR വരട്ടെ, അല്ലെ? "
(ഇതിനിടെയില്‍ ഞാനും ടിക്കറ്റ്‌ എടുത്തു നോക്കി .... !!@#$%^&* എന്റെ സീറ്റ് നമ്പര്‍ 103 ആയിരുന്നു..... 103 , 108 ആയിട്ട്
കരുതിപ്പോയി :) "സോറി. " (എന്റെ മുഖത്ത് ഒരു ചെറിയ ചമ്മല്‍ ഇല്ലാതെ ഇരുന്നില്ല ....)
സീറ്റ് നമ്പര്‍ D1 103 ആണെന്ന് ഉറപ്പു വരുത്തിയിട്ട് , 103 ല്‍ ഇരുന്ന ആളെ എണീപ്പിച്ചു വിട്ടിട്ട് അവിടെ ഇരുന്നു ... കൂടെ വിവേകിന്റെ വക ഒരു ഡയലോഗും ... "നിനക്ക് കുറച്ച് അഹങ്കാരം ഉണ്ടാരുന്നു അവളോട്‌ സംസാരിക്കുമ്പോള്‍ അത്, തീര്‍ന്നു കിട്ടി അല്ലെ ?" ഞാന്‍ ഒന്നും മിണ്ടിയില്ല ...... അവിടെ ഇരുന്നവരൊക്കെ നമ്മളെ തന്നെ ആണ് ശ്രദ്ധിക്കുന്നതും ... ... ഇനി ഇതിനെക്കാള്‍ വലിയ ഒരു കാര്യം വരുന്നത് വരെ ഇത് തന്നെ ആണല്ലോ അവരുടെ സംസാര വിഷയം ...!!!
ഷൊര്‍ണൂരില്‍ നിന്നും പുറപ്പെട്ടപ്പോള്‍ , സീറ്റ് നമ്പര്‍ 75 ല്‍ അടിപിടി ....ഒരു സീറ്റിനു വേണ്ടി 2 പേര്‍ അടികൂടുന്നു .............
ഞാന്‍ ആ ഭാഗത്തേക് നൊക്കിയീല്ല .....വെറുതെ വേണ്ട എന്ന് തോന്നി...???
കുറച്ച കഴിഞ്ഞപ്പോള്‍ വിവേക് വന്നു പറഞ്ഞു ....നിന്നെ പോലെയുള്ള ഏതോ ടീം ആണെന്ന് തോന്നുന്നു എന്ന് ......!!!
ഞാന്‍ ഇതൊന്നും കേട്ടിട്ടുമില്ല , കണ്ടിട്ടുമില്ല എന്നാ മട്ടില്‍ പുറത്തേക് നോക്കി ഇരുന്നു ....
അപ്പോള്‍ അതിലെ ഒരു ട്രെയിന്‍ പോയി ....
വെറുതെ ആലോചിച്ചു പോയി .. ആകെയൊരു റേസര്‍വുഡ് കമ്പാര്‍ട്ട്മെന്റ് ഉള്ള ,4 മണിക്കൂര്‍ മാത്രം യാത്രയുള്ള ഈ ട്രെയിനില്‍ ഇത്ര പ്രോബ്ലെംസ് ... അപ്പോള്‍ 10-15 കമ്പാര്‍ട്ട്മെന്റ് ഉള്ള 12-24 മണിക്കൂര്‍ യാത്ര ചെയ്യുന്ന ആ ട്രെയിനിലോ .....!!!??????
വേണ്ട, വേണ്ട ആലോചിക്കണ്ട അതല്ലേ നല്ലത് ..........!!!
ഒരു അടുത്ത കൂട്ടുകാരിയുടെ(Reshma Abin) കല്യാണത്തിന് വേണ്ടിയാണ് ഞാനും, വിവേകും (എന്റെ ഭാവിവരന്‍ - Vivek Rajan) കൂടി കോഴിക്കോട് വരെ പോയത് . പോകുമ്പോള്‍ മുതല്‍ ട്രെയിനില്‍ വെച്ച് അബദ്ധങ്ങളുടെ ഘോഷയാത്ര ആയിരുന്നു ...
തിരിച്ചു വരുമ്പോള്‍ , കോഴിക്കോട് റെയില്‍വേ സ്റ്റേഷനില്‍ ഒരു ട്രെയിന്‍ നിറയാനുള്ള ആളുണ്ടായിരുന്നു ...
ഏതായാലും നമ്മളുടെ ടിക്കറ്റ്‌ റിസര്‍വുഡ് ആണല്ലോ ....അതുകൊണ്ട്, തിക്കി തിരക്കി കയറണ്ട എന്ന് കരുതി അവസാനം ആണ് കയറിയത് ...
നോക്കുമ്പോള്‍ എന്റെ തൊട്ടു മുന്നില്‍ കയറിയ പെണ്‍കൊടി എന്റെ സീറ്റില്‍ (സീറ്റ് നമ്പര്‍ 108)ഉണ്ടായിരുന്ന ആളെ എഴുന്നെല്‍പ്പിച്ചിട്ടു അവിടെ കയറി ഇരിക്കുന്നു .... സഹിക്കാന്‍ പറ്റുമോ......!!!?
ചെന്നിട്ട് പറഞ്ഞു: "ഇതെന്റെ സീറ്റ് ആണ് " .... അതാ കിടക്കുന്നു ... ആളുകള്‍ എന്നേം ആ പെണ്‍കുട്ടിയെയും മാറി മാറി നോക്കുന്നു .... വിവേക് ആണേല്‍ അവള്‍ക്കിട്ട് ഒന്ന് പൊട്ടിക്കുമെന്ന മട്ടില്‍ അവളെ നോക്കി പേടിപ്പിക്കുന്നു.
പെണ്‍കൊടി തിരിച്ചു ചോദിച്ചു: "നിങ്ങളുടെ സീറ്റ് നമ്പര്‍ എത്രയാ " ? കുറച്ച് ദേഷ്യത്തോട് കൂടി തന്നെ പറഞ്ഞു: "108 "...
അവള്‍ പിന്നെയും ചോദിച്ചു : "D1 തന്നെയാണോ അതോ D യോ , D2 വോ ആണോ ?? " (അവളുടെ വിവരം എനിക്ക് മനസ്സിലായി ... ആകെ ഒരു റിസര്‍വെട് കമ്പാര്‍ട്ട്മെന്റ് ആണ് ഇന്റര്‍സിറ്റിയില്‍ ഉള്ളത് ... പിന്നെ , എങ്ങനെ D & D2 ഉണ്ടാവും ??)."അല്ല D1 തന്നെ." (ഞാന്‍ വിട്ടു കൊടുത്തില്ല ...)
അവള്‍ : "ടിക്കറ്റ്‌ ഒന്നു കൂടി നോക്കുമോ ??? "(അവള്‍ അവളുടെ ടിക്കറ്റ്‌ കാണിച്ചു ...ഞെട്ടിപ്പോയി അതും 108 ....)
ഞാന്‍ : "TTR വരട്ടെ, അല്ലെ? "
(ഇതിനിടെയില്‍ ഞാനും ടിക്കറ്റ്‌ എടുത്തു നോക്കി .... !!@#$%^&* എന്റെ സീറ്റ് നമ്പര്‍ 103 ആയിരുന്നു..... 103 , 108 ആയിട്ട്
കരുതിപ്പോയി :) "സോറി. " (എന്റെ മുഖത്ത് ഒരു ചെറിയ ചമ്മല്‍ ഇല്ലാതെ ഇരുന്നില്ല ....)
സീറ്റ് നമ്പര്‍ D1 103 ആണെന്ന് ഉറപ്പു വരുത്തിയിട്ട് , 103 ല്‍ ഇരുന്ന ആളെ എണീപ്പിച്ചു വിട്ടിട്ട് അവിടെ ഇരുന്നു ... കൂടെ വിവേകിന്റെ വക ഒരു ഡയലോഗും ... "നിനക്ക് കുറച്ച് അഹങ്കാരം ഉണ്ടാരുന്നു അവളോട്‌ സംസാരിക്കുമ്പോള്‍ അത്, തീര്‍ന്നു കിട്ടി അല്ലെ ?" ഞാന്‍ ഒന്നും മിണ്ടിയില്ല ...... അവിടെ ഇരുന്നവരൊക്കെ നമ്മളെ തന്നെ ആണ് ശ്രദ്ധിക്കുന്നതും ... ... ഇനി ഇതിനെക്കാള്‍ വലിയ ഒരു കാര്യം വരുന്നത് വരെ ഇത് തന്നെ ആണല്ലോ അവരുടെ സംസാര വിഷയം ...!!!
ഷൊര്‍ണൂരില്‍ നിന്നും പുറപ്പെട്ടപ്പോള്‍ , സീറ്റ് നമ്പര്‍ 75 ല്‍ അടിപിടി ....ഒരു സീറ്റിനു വേണ്ടി 2 പേര്‍ അടികൂടുന്നു .............
ഞാന്‍ ആ ഭാഗത്തേക് നൊക്കിയീല്ല .....വെറുതെ വേണ്ട എന്ന് തോന്നി...???
കുറച്ച കഴിഞ്ഞപ്പോള്‍ വിവേക് വന്നു പറഞ്ഞു ....നിന്നെ പോലെയുള്ള ഏതോ ടീം ആണെന്ന് തോന്നുന്നു എന്ന് ......!!!
ഞാന്‍ ഇതൊന്നും കേട്ടിട്ടുമില്ല , കണ്ടിട്ടുമില്ല എന്നാ മട്ടില്‍ പുറത്തേക് നോക്കി ഇരുന്നു ....
അപ്പോള്‍ അതിലെ ഒരു ട്രെയിന്‍ പോയി ....
വെറുതെ ആലോചിച്ചു പോയി .. ആകെയൊരു റേസര്‍വുഡ് കമ്പാര്‍ട്ട്മെന്റ് ഉള്ള ,4 മണിക്കൂര്‍ മാത്രം യാത്രയുള്ള ഈ ട്രെയിനില്‍ ഇത്ര പ്രോബ്ലെംസ് ... അപ്പോള്‍ 10-15 കമ്പാര്‍ട്ട്മെന്റ് ഉള്ള 12-24 മണിക്കൂര്‍ യാത്ര ചെയ്യുന്ന ആ ട്രെയിനിലോ .....!!!??????
വേണ്ട, വേണ്ട ആലോചിക്കണ്ട അതല്ലേ നല്ലത് ..........!!!
Tuesday, July 13, 2010
പഴങ്കഥകള്‍
2-3 ദിവസമായി കാര്യമായിട്ട് പണിയൊന്നും ഉണ്ടായിരുന്നില്ല …. പഴയ നുണക്കഥകള്‍ പറഞ്ഞുകൊണ്ടിരിക്കുകയായിരുന്നു…… ഓരോരുത്തരും അവരവരുടെ പഴയ കഥകള്‍ പങ്കുവെച്ചു.... അപ്പോഴാണ്‌ പഴയ ആ സംഭവം ഓര്‍മ വന്നത് … കൂടെ ഉണ്ടായിരുന്നവര്‍ കേട്ട് ചിരിച്ചപ്പോള്‍, അത് ബ്ലോഗില്‍ പകര്‍ത്താമെന്ന് തോന്നി …..
ബാംഗ്ലൂരില്‍ കോളേജില്‍ പഠിക്കുമ്പോള്‍ ആയിരുന്നു അത് … 3rd സെമെസ്റെര്‍ എക്സാം നടന്നുകൊണ്ടിരിക്കുകയായിരുന്നു … അന്ന് C-യുടെ പ്രാക്ടിക്കല്‍ എക്സാം ആയിരുന്നു എനിക്ക് .. ഡെവലപ് മെന്റ് സൈഡ് -നോട് എനിക്ക് ഭയങ്കര മതിപ്പായിരുന്നു… കുത്തിയിരുന്ന് ചിന്തിച്ചു , ലോഗിക് കണ്ടെത്തി പ്രോഗ്രാം ചെയ്യുന്ന ബുദ്ദി ജീവികളോടു എനിക്ക് അവജ്ഞയായിരുന്നു …..
(ഇത് വായിക്കാന്‍ ഇടയുള്ള എന്റെ പ്രിയ സുഹൃത്തുക്കള്‍ സദയം ക്ഷമിക്കുക ….ആ അവജ്ഞ കൊണ്ട് ഞാന്‍ ഇപ്പോള്‍ എത്തി പെട്ടിരിക്കുന്നത് ഡെവലപ് മെന്റ് എന്ന ഫീല്‍ഡില്‍തന്നെ ആണല്ലോ …..)
C-യുടെ എക്സാം കഴിഞ്ഞു പുറത്ത് ഇറങ്ങി …. എന്തായിരുന്നു എനിക്ക് വന്ന ചോദ്യം എന്ന് ഇപ്പോള്‍ ഓര്‍മ കിട്ടുന്നില്ല … എന്തായാലും പ്രാക്ടിക്കല്‍ ഫയലിലെ 2nd പ്രോഗ്രാം ആയിരുന്നു …. എങ്ങനെയാ ഔട്പുട്ട് കിട്ടിയതെന് അറിയില്ല …. എന്തോ കിട്ടിയത് മാഡത്തിനെ കാണിച്ചു, റിപ്പോര്‍ട്ട്‌ എഴുതി , വൈവയും കഴിഞ്ഞു എങ്ങനെയോ തടിതപ്പി …….
പുറത്ത് വന്നിട്ട് വിശേഷങ്ങള്‍ പങ്കിടുമ്പോഴായിരുന്നു , …..അതോര്‍ത്തത്….. “ അയ്യോ …………. പ്രോഗ്രാമിന്റെ ലാസ്റ്റ് നിന്നും 3-മത്തെ ലൈന്‍ ഞാന്‍ വിട്ടുപോയി ” എന്ന എന്റെ ഡയലോഗ് ….. കോളേജ് മൊത്തം ഫ്ലാഷ് ആയി … ഞാന്‍ ആകെ ചമ്മി കുളമായി....
അതും പറഞ്ഞു ഫ്രണ്ട്സ് ഇപ്പോഴും കളിയാക്കാറുണ്ട് ….. എന്റെ ഡെവലപ്പ്മെന്റ് -നോടുള്ള ഇഷ്ടംഅതായിരുന്നു ….. മനപ്പാഠം പഠിച്ചു എക്സാമിന്റെ 3 മണിക്കൂര്‍ മാത്രം ഓര്‍മയില്‍ വെക്കുന്ന പ്രോഗ്രാംസ് …..:) ഇന്ന് ഇരുന്നു കോഡിംഗ് ചെയ്യുമ്പോള്‍ ചിലപ്പോഴെങ്കിലും ഓര്‍ക്കാറുണ്ട് …. അന്നത്തെ ആ ഡയലോഗ് കൂടെ ആ സംഭവവും …..
Wednesday, February 10, 2010
അറിയാതെ ചോദിക്കുകയാണ് ......
"അറിയാതെ ചോദിക്കുകയാണ് ......
എന്റെ കണ്ണുകള്‍ നിറയുമ്പോള്‍ നീ എപ്പോഴെങ്കിലും മനസ്സിലാക്കിയിരുന്നോ അത് നിന്നോടുള്ള സ്നേഹമായിരുന്നുവെന്നു...?"
ഒരു ശരം പോലെ ആ ചോദ്യം എന്നില്‍ തറഞ്ഞു കയറി...
ആ ചോദ്യത്തിന് മുന്നില്‍ നിസ്സംഗതയോടെ നില്ക്കാന്‍ അല്ലാതെ ഒന്നിനും സാധിച്ചില്ല......
പലപ്പോഴും പലതിനും വാശി പിടിച്ചപ്പോള്‍ എന്നെ മനസ്സിലാക്കുന്നില്ല എന്ന് പലപ്പോഴും പരാതി
പറഞ്ഞപ്പോള്‍ ഒരിക്കലും ഓര്‍ത്തില്ല ഇതിനിടെയില്‍ ഞാന്‍ അവളെ മനസ്സിലാക്കാന്‍ മറന്നുപോയെന്നു...
അവള്‍ കരയുമ്പോള്‍ ദേഷ്യത്തോടെ " ഇതൊന്നും എനിക്കിഷ്ടമില്ല എന്ന് നിനക്ക് അറിയില്ലേ ?"
ഇതായിരുന്നു പ്രതികരണം..... ഇപ്പോള്‍ ഞാന്‍ അറിയുന്നു പിന്നെ പലപ്പോഴും അവള്‍ അഭിനയിക്കുകയായിരുന്നുവെന്നു.......അതിനിടെയില്‍ ഞാന്‍ അവളെ അറിയാന്‍ മറന്നു പോയിരുന്നുവെന്നു...........
എന്നോട് ഒരു വാക്കുപോലും വിട്ടുപോകാതെ എല്ലാമെല്ലാം ഷെയര്‍ ചെയ്തിരുന്ന എന്റെത്‌ മാത്രമെന്ന് ഞാന്‍ വിശ്വസിച്ചിരുന്ന അവള്‍ എന്നെ വിട്ടുപോയോ................???
അറിയില്ലെനിക്ക്‌...............................
"എന്താടാ വിശേഷം " എന്ന് ചോദിക്കുമ്പോള്‍ "ഒന്നുമില്ല" എന്ന് പറഞ്ഞു ഒഴിഞ്ഞിരുന്ന എന്നോട് , പിന്നെയും എന്റെ വിശേഷങ്ങള്‍ ചോദിച്ചറിയാന്‍ ശ്രമിച്ചിരുന്നു.....
ഒരിക്കല്‍ പോലും അവളുടെ ദിവസങ്ങളെ കുറിച്ച് ഞാന്‍ ചോദിച്ചിരുന്നില്ല....
ഒരിക്കലും ഒന്നും ചോദിക്കാനുള്ള സമയം കിട്ടിയിരുന്നില്ല അതായിരുന്നു സത്യം.
പലപ്പോഴും പലതും പറയാന്‍ ശ്രമിച്ചപ്പോഴൊക്കെ ഞാനത് കേട്ടിരുന്നുവെങ്കിലും ഇപ്പോള്‍ എനിക്ക് ഒന്നും ഓര്‍മ്മയില്ല എന്നതും സത്യം. എന്തൊക്കെ ആയിരിക്കണം പറഞ്ഞിട്ടുണ്ടാവുക....??? പിന്നെയും പിന്നെയും പലതും പറയാന്‍ ശ്രമിക്കുമ്പോള്‍ ഞാനായിട്ട് പല കാരണങ്ങളും ഉണ്ടാക്കിയത് തടഞ്ഞിരുന്നു ......
എന്തിനായിരുന്നു ....??? സമയം ഉണ്ടായിരുന്നില്ല അതാണ്‌ വാസ്തവം....
പലപ്പോഴായിട്ട് എനിക്ക് വന്നുകൊണ്ടിരുന്ന ഫോണ്‍ കോളുകള്‍, എനിക്കത്‌ എടുക്കാനോ, സംസാരിക്കാനോ സമയം ഇല്ലായിരുന്നു..... പിന്നീടത്‌ കുറഞ്ഞു,..... പിന്നീടത്‌ മെസ്സേജ് മാത്രമായി.... എന്റെ ഫോണ്‍ ശബ്ടിക്കാതെയായി.... വല്ലപ്പോഴും വീട്ടില്‍ നിന്നോ, അളിയനോ വിളിച്ചാല്‍ മാത്രം ഉറങ്ങി കിടക്കുന്ന എന്റെ ഫോണ്‍ ഉണരുമായിരുന്നു....
10 -20 കൊണ്ട് വീണ്ടും ഉറക്കത്തിലേക്ക്‌ ഊളിയിടാന്‍ വേണ്ടി ഒരു ഉണരല്‍...
മണിക്കൂറുകള്‍ നീണ്ടിരുന്ന സംസാരം...!!! അതിനുവേണ്ടി എന്റെ ഫോണ്‍ പോലും ആശിച്ചുപോയിരിക്കും.....ഒരിക്കല്‍ പോലും അവളെ തിരിച്ചു വിളിക്കണോ, മെസ്സേജ് അയക്കാനോ സമയം ഉണ്ടായിരുന്നില്ല... എന്റെ ദിവസങ്ങളില്‍ നിന്നും എനിക്കവളെ നഷ്ടപെടുകയായിരുന്നു...
ഇന്ന് തിരിഞ്ഞു നോക്കുമ്പോള്‍ തിരക്ക് പിടിച്ച ദിവസങ്ങില്‍ നിന്നും എനിക്കെന്താണ് കിട്ടിയത്......??? ഒന്നുമില്ല.... നഷ്ടം മാത്രമായിരുന്നു....എന്റെ ജീവിതത്തിലെ ഏറ്റവും വലിയ നഷ്ടം .....അതായിരുന്നു അവള്‍.....!!!
ഓര്‍ക്കുകയാണ് നഷ്ടപെട്ടുപോയ ആ ദിനങ്ങളെ,.... അവളുടെ സാമിപ്യത്തില്‍ എനിക്ക് എന്നും സന്തോഷം മാത്രമായിരുന്നു.....ഇന്ന് ഞാനത് മനസ്സിലാക്കുന്നു.... എന്നെ ഉണര്‍ത്താന്‍ സാധിച്ചിരുന്ന ആ ശബ്ദം , ആ ചിരി , തിളങ്ങുന്ന ആ കണ്ണുകള്‍ ഒക്കെ അകന്നു പോകുകയായിരുന്നു...
തിരക്കില്‍ എനിക്കവളെ നഷ്ടപെടുകയാണോ അറിയില്ലെനിക്ക്‌ .....
നിമിഷങ്ങള്‍ മിനിട്ടുകളായും , മിനിട്ടുകള്‍ മണിക്കൂരുകലായും , മണിക്കൂറുകള്‍ ദിവസങ്ങളായും, ദിവസങ്ങള്‍ മാസങ്ങളായും നീണ്ടുപോയി.....ഇതിനിടെയില്‍ മറക്കാതെ എനിക്ക് മറക്കേണ്ടി വന്നു....അല്ല....ഞാന്‍ മറന്നു.....
കൊഴിഞ്ഞുപോയി ഒരുപാട് ദിവസങ്ങള്‍.....ഇതിനിടെ എന്തൊക്കെ സംഭവിച്ചെന്ന് അറിയില്ല....അറിയാന്‍ എനിക്ക് ടൈം ഉണ്ടായിരുന്നില്ല..................
അറിയില്ല......അവളെതോ കോണില്‍ ... എന്നെ കുറിച്ചുള്ള ഓര്‍മ്മകള്‍ ഒരു കടലുപോലെ അവളുടെ മനസ്സില്‍ ഉണ്ടാവണം....... ഒരിക്കലും അവള്‍ക്കെന്നെ മറക്കാന്‍ സാധിക്കില്ല.. ........ മനസിലാക്കാന്‍ ഞാന്‍ മറന്നുപോയെങ്കിലും എന്നെ അവള്‍ മനസ്സിലാക്കാതെയിരിക്കില്ല ........... അവള്‍ക്കുളില്‍ ഞാന്‍ ജീവിക്കുന്നുണ്ടാവണം...
എവിടെ വെച്ചെങ്കിലും കാണുമെന്നും എന്നെ കാണുമ്പോള്‍ ഓടി വരുമെന്നും ഞാന്‍ വെറുതെ ആലോചിച്ചിരുന്നു .. അവളെ കുറിച്ചുള്ള ഓര്‍മ്മകള്‍ എന്റെ മനസ്സിന്റെ ഏതോ
കോണില്‍ ഉറങ്ങിയിരുന്നു...
വര്‍ഷങ്ങള്‍ക്ക്‌ ശേഷം ഇന്ന് ഞാന്‍ അവളെ കണ്ടപ്പോള്‍ കണ്ണുകളുടെ ആ പഴയ തിളക്കം
ഇന്നും അതുപോലെ.....!!!
എന്റെ കണ്ണുകള്‍ നിറയുമ്പോള്‍ നീ എപ്പോഴെങ്കിലും മനസ്സിലാക്കിയിരുന്നോ അത് നിന്നോടുള്ള സ്നേഹമായിരുന്നുവെന്നു...?"
ഒരു ശരം പോലെ ആ ചോദ്യം എന്നില്‍ തറഞ്ഞു കയറി...
ആ ചോദ്യത്തിന് മുന്നില്‍ നിസ്സംഗതയോടെ നില്ക്കാന്‍ അല്ലാതെ ഒന്നിനും സാധിച്ചില്ല......
പലപ്പോഴും പലതിനും വാശി പിടിച്ചപ്പോള്‍ എന്നെ മനസ്സിലാക്കുന്നില്ല എന്ന് പലപ്പോഴും പരാതി
പറഞ്ഞപ്പോള്‍ ഒരിക്കലും ഓര്‍ത്തില്ല ഇതിനിടെയില്‍ ഞാന്‍ അവളെ മനസ്സിലാക്കാന്‍ മറന്നുപോയെന്നു...
അവള്‍ കരയുമ്പോള്‍ ദേഷ്യത്തോടെ " ഇതൊന്നും എനിക്കിഷ്ടമില്ല എന്ന് നിനക്ക് അറിയില്ലേ ?"
ഇതായിരുന്നു പ്രതികരണം..... ഇപ്പോള്‍ ഞാന്‍ അറിയുന്നു പിന്നെ പലപ്പോഴും അവള്‍ അഭിനയിക്കുകയായിരുന്നുവെന്നു...
എന്നോട് ഒരു വാക്കുപോലും വിട്ടുപോകാതെ എല്ലാമെല്ലാം ഷെയര്‍ ചെയ്തിരുന്ന എന്റെത്‌ മാത്രമെന്ന് ഞാന്‍ വിശ്വസിച്ചിരുന്ന അവള്‍ എന്നെ വിട്ടുപോയോ................???
അറിയില്ലെനിക്ക്‌..............
"എന്താടാ വിശേഷം " എന്ന് ചോദിക്കുമ്പോള്‍ "ഒന്നുമില്ല" എന്ന് പറഞ്ഞു ഒഴിഞ്ഞിരുന്ന എന്നോട് , പിന്നെയും എന്റെ വിശേഷങ്ങള്‍ ചോദിച്ചറിയാന്‍ ശ്രമിച്ചിരുന്നു.....
ഒരിക്കല്‍ പോലും അവളുടെ ദിവസങ്ങളെ കുറിച്ച് ഞാന്‍ ചോദിച്ചിരുന്നില്ല....
ഒരിക്കലും ഒന്നും ചോദിക്കാനുള്ള സമയം കിട്ടിയിരുന്നില്ല അതായിരുന്നു സത്യം.
പലപ്പോഴും പലതും പറയാന്‍ ശ്രമിച്ചപ്പോഴൊക്കെ ഞാനത് കേട്ടിരുന്നുവെങ്കിലും ഇപ്പോള്‍ എനിക്ക് ഒന്നും ഓര്‍മ്മയില്ല എന്നതും സത്യം. എന്തൊക്കെ ആയിരിക്കണം പറഞ്ഞിട്ടുണ്ടാവുക....??? പിന്നെയും പിന്നെയും പലതും പറയാന്‍ ശ്രമിക്കുമ്പോള്‍ ഞാനായിട്ട് പല കാരണങ്ങളും ഉണ്ടാക്കിയത് തടഞ്ഞിരുന്നു ......
എന്തിനായിരുന്നു ....??? സമയം ഉണ്ടായിരുന്നില്ല അതാണ്‌ വാസ്തവം....
പലപ്പോഴായിട്ട് എനിക്ക് വന്നുകൊണ്ടിരുന്ന ഫോണ്‍ കോളുകള്‍, എനിക്കത്‌ എടുക്കാനോ, സംസാരിക്കാനോ സമയം ഇല്ലായിരുന്നു..... പിന്നീടത്‌ കുറഞ്ഞു,..... പിന്നീടത്‌ മെസ്സേജ് മാത്രമായി.... എന്റെ ഫോണ്‍ ശബ്ടിക്കാതെയായി.... വല്ലപ്പോഴും വീട്ടില്‍ നിന്നോ, അളിയനോ വിളിച്ചാല്‍ മാത്രം ഉറങ്ങി കിടക്കുന്ന എന്റെ ഫോണ്‍ ഉണരുമായിരുന്നു....
10 -20 കൊണ്ട് വീണ്ടും ഉറക്കത്തിലേക്ക്‌ ഊളിയിടാന്‍ വേണ്ടി ഒരു ഉണരല്‍...
മണിക്കൂറുകള്‍ നീണ്ടിരുന്ന സംസാരം...!!! അതിനുവേണ്ടി എന്റെ ഫോണ്‍ പോലും ആശിച്ചുപോയിരിക്കും.....ഒരിക്
ഇന്ന് തിരിഞ്ഞു നോക്കുമ്പോള്‍ തിരക്ക് പിടിച്ച ദിവസങ്ങില്‍ നിന്നും എനിക്കെന്താണ് കിട്ടിയത്......??? ഒന്നുമില്ല.... നഷ്ടം മാത്രമായിരുന്നു....എന്റെ ജീവിതത്തിലെ ഏറ്റവും വലിയ നഷ്ടം .....അതായിരുന്നു അവള്‍.....!!!
ഓര്‍ക്കുകയാണ് നഷ്ടപെട്ടുപോയ ആ ദിനങ്ങളെ,.... അവളുടെ സാമിപ്യത്തില്‍ എനിക്ക് എന്നും സന്തോഷം മാത്രമായിരുന്നു.....ഇന്ന് ഞാനത് മനസ്സിലാക്കുന്നു.... എന്നെ ഉണര്‍ത്താന്‍ സാധിച്ചിരുന്ന ആ ശബ്ദം , ആ ചിരി , തിളങ്ങുന്ന ആ കണ്ണുകള്‍ ഒക്കെ അകന്നു പോകുകയായിരുന്നു...
തിരക്കില്‍ എനിക്കവളെ നഷ്ടപെടുകയാണോ അറിയില്ലെനിക്ക്‌ .....
നിമിഷങ്ങള്‍ മിനിട്ടുകളായും , മിനിട്ടുകള്‍ മണിക്കൂരുകലായും , മണിക്കൂറുകള്‍ ദിവസങ്ങളായും, ദിവസങ്ങള്‍ മാസങ്ങളായും നീണ്ടുപോയി.....ഇതിനിടെയില്‍ മറക്കാതെ എനിക്ക് മറക്കേണ്ടി വന്നു....അല്ല....ഞാന്‍ മറന്നു.....
കൊഴിഞ്ഞുപോയി ഒരുപാട് ദിവസങ്ങള്‍.....ഇതിനിടെ എന്തൊക്കെ സംഭവിച്ചെന്ന് അറിയില്ല....അറിയാന്‍ എനിക്ക് ടൈം ഉണ്ടായിരുന്നില്ല..............
അറിയില്ല......അവളെതോ കോണില്‍ ... എന്നെ കുറിച്ചുള്ള ഓര്‍മ്മകള്‍ ഒരു കടലുപോലെ അവളുടെ മനസ്സില്‍ ഉണ്ടാവണം....... ഒരിക്കലും അവള്‍ക്കെന്നെ മറക്കാന്‍ സാധിക്കില്ല.. ........ മനസിലാക്കാന്‍ ഞാന്‍ മറന്നുപോയെങ്കിലും എന്നെ അവള്‍ മനസ്സിലാക്കാതെയിരിക്കില്ല ........... അവള്‍ക്കുളില്‍ ഞാന്‍ ജീവിക്കുന്നുണ്ടാവണം...
എവിടെ വെച്ചെങ്കിലും കാണുമെന്നും എന്നെ കാണുമ്പോള്‍ ഓടി വരുമെന്നും ഞാന്‍ വെറുതെ ആലോചിച്ചിരുന്നു .. അവളെ കുറിച്ചുള്ള ഓര്‍മ്മകള്‍ എന്റെ മനസ്സിന്റെ ഏതോ
കോണില്‍ ഉറങ്ങിയിരുന്നു...
വര്‍ഷങ്ങള്‍ക്ക്‌ ശേഷം ഇന്ന് ഞാന്‍ അവളെ കണ്ടപ്പോള്‍ കണ്ണുകളുടെ ആ പഴയ തിളക്കം
ഇന്നും അതുപോലെ.....!!!
Subscribe to:
Posts (Atom)