ചില സംഭവങ്ങള് നമ്മുടെ ജീവിതത്തില് ഒരുപാട് മാറ്റം വരുത്താറുണ്ട്. ഇഷ്ടപെടില്ല എന്ന് മനസ്സില് വിചാരിക്കുന്ന പലതും ഇഷ്ടപ്പെടെണ്ടി വരാറുണ്ട്... ചിലപ്പോള് വായിച്ചു തീരുമ്പോള് ഇതില് ഒന്നുമില്ല എന്ന് തോന്നിയേക്കാം.....എങ്കിലും....!!!
തികച്ചും പേര്സണല് ആയ ഒരു കാര്യത്തിനായിരുന്നു അന്ന് ഞാന് കണ്ണൂര് വരെ പോയത്. അതുകൊണ്ട് തന്നെ ഞാന് മനസ്സ് അസ്വസ്ഥമായിരുന്നു. ട്രെയിനില് കയറിയപ്പോള് എന്റെ കൂടെ ആരും ഇല്ലായിരുന്നു.....കുറച്ച കഴിഞ്ഞപ്പോള് ഒരു 50-55 വയസ്സ് തോന്നിക്കുന്ന ഒരു അമ്മ എന്റടുത്തു വന്നിരുന്നു...സത്യം പറയാമല്ലോ എനിക്കത് തീരെ ഇഷ്ടപെട്ടില്ല.... കാരണം എന്റെ എതിര് വശത്തും , സൈഡിലും ഉള്ള സീറ്റ് കാലിയായിരുന്നു....മനസ്സില് വിചാരിച്ചു ഇവര്ക്ക് അവിടെ എവിടേലും ഇരിക്കമായിരുന്നില്ലേ എന്ന്...ട്രെയിന് നീങ്ങി തുടങ്ങിയപ്പോള് ആ അമ്മ എന്നോട് "എങ്ങോട്ടാ" എന്ന് ചോദിച്ചു ..."കണ്ണൂര് " എന്ന് ഒറ്റ വാക്കില് ഞാനതിനു മറുപടി കൊടുത്തു.....പിന്നെ ഒന്നും സംസാരിക്കാന് നിന്നില്ല...........
( ട്രെയിന് യാത്ര എനിക്ക് ഇപ്പോള് ഒരു ഹരമാണ്..... ആരോടും ഒന്നും മിണ്ടിയില്ലെങ്കിലും കൂടെ ഇരിക്കുന്ന ഓരോരുത്തരെയും നോക്കിയിരിക്കാന് ഒരു രസമാണ്. ആദ്യമായി ഞാന് ട്രെയിന് കയറിയത് ൫ത് പഠിക്കുമ്പോഴാണ്.... സ്കൂളില് നിന്നും ടൂര് വന്നതായിരുന്നു.... ട്രെയിന് കയറിയത് മാത്രമേ എനിക്ക് ഓര്മയുള്ളൂ.... ഉറങ്ങിപ്പോയി....പഠിക്കുമ്പോഴും ട്രെയിന് യാത്ര ആവശ്യമായിരുന്നില്ല.... ചെന്നൈയില് ജോലി കിട്ടിയപ്പോഴാണ് ട്രെയിന് യാത്ര ജീവിതത്തിന്റെ ഒരു ഭാഗം ആയി തീരുന്നത്....അതില് നിന്നെ ഒരുപാട് തവണ ട്രെയിന് യാത്ര ചെയ്തിട്ടുണ്ട് ഓരോ യാത്രയും രസകരമായിരുന്നു...ടിക്കറ്റ് ഇല്ലാതെ ചെയ്ത യാത്ര ആയിരുന്നു അതില് ഏറ്റവും രസകരം....പലപ്പോഴും പലതും കണ്ടു പഠിച്ചിട്ടുണ്ട്.....പല ആളുകള് , അവരുടെ സംസാരങ്ങള് ...ഒക്കെ ......)
കുറച്ച കഴിഞ്ഞപ്പോള് ആ അമ്മ എന്നോട് ഓരോ കാര്യങ്ങള് ചോദിയ്ക്കാന് തുടങ്ങി...ഒന്നും വിട്ടു പറയാതെ ഞാന് ഇരുന്നു.... കുറച്ച കഴിഞ്ഞപ്പോള് അവര് അവരുടെ കഥ പറയാന് തുടങ്ങി....... കഥ അല്ല അവരുടെ ജീവിതം.... കേട്ടപ്പോള് ഞാന് ആകെ ഇല്ലാതായി തീര്ന്നു.....എന്റെ അമ്മ പറയുന്നത് പോലെ തോന്നി..... അവര് പറഞ്ഞത് ഞങ്ങളുടെ ജീവിതം ആയിരുന്നു.... ട്രെയിന് കയറിയപ്പോള് മനസ്സിനുണ്ടായിരുന്ന ഭാരം കുറയുകയാണോ കൂടുകയാണോ ചെയ്തതെന്ന് അറിയില്ല.... അവര് യാത്ര പറഞ്ഞു ഷോര്നുര് ഇറങ്ങിപ്പോയി..... അവര് അടുത്ത് വന്നിരുന്നപ്പോള് ഉണ്ടായ ദേഷ്യം അലിഞ്ഞു ഇല്ലാതായി തീര്ന്നിരുന്നു ...എന്തോ എനിക്കവരോട് കൂടുതല് അടുപ്പം തോന്നി......ഇനിയും ആ മുഖം കാണണമെന്നു ഞാന് ആശിച്ചു പോയി............
വീണ്ടും അതെ ട്രെയിനില് ഞാന് പോയത് ലാസ്റ്റ് വീക്ക് ആയിരുന്നു.... ബുധനാഴ്ചവരെ കൂടെ ഉണ്ടായിരുന്ന എന്തോ ഒന്ന് ഇല്ലാതായിരുന്നു എന്റെ ദിവസങ്ങളില് നിന്നും....
ആരും വിളിക്കാതെ ഇരിക്കാന് ഫോണ് സ്വിച്ച് ഓഫ് ചെയ്തിരുന്നു...... ട്രെയിന് തൃശൂര് എത്തിയപ്പോള് ഒരു ഉമ്മയും, മകനും ട്രെയിനില് കയറി.... ഒരു 14-16 വയസ്സ് തോന്നിക്കുന്ന ഒരു പയ്യന്.... ലേഡീസ് മാത്രം കയറേണ്ട ബോഗിയില് അവനെയും കൊണ്ട കയറിയപ്പോള് ഞാന് ആ സ്ത്രീയെ കുറച്ച കടുപ്പിച്ചു തന്നെ നോക്കിയിരുന്നു....
കുറച്ച കഴിഞ്ഞപ്പോള് കാര്യം മനസ്സിലായി...... 14-16 വയസ്സ് തോന്നിക്കുമെങ്കിലും ഒരു 2-3 വയസ്സ് മാത്രം മനസ്സിന് പാകതയുള്ള ഒരു കുട്ടി. ആ കുട്ടിയെയും കൂട്ടി ആ ഉമ്മ പിന്നെ എങ്ങോട്ട് പോകാനാണ്.... പിന്നെ അവരെ തന്നെ ആയിരുന്നു ഞാന് ശ്രദ്ധിച്ചിരുന്നത്..ഷോര്നുര് എത്തിയപ്പോള് പഴംപൊരി വേണമെന്ന് ആ കുട്ടി ശാഠ്യം പിടിച്ചു.... കോഴിക്കോട് എത്തിയിട്ട് വാങ്ങിത്തരാമെന്നു ആ ഉമ്മ അവനോടു പറഞ്ഞു..... പിന്നെയും കുറേനേരം ശാഠ്യം പിടിച്ചെങ്കിലും ഒന്നും മിണ്ടാതെ ഇരുന്നു ആ കുട്ടി.....
കുറെ നേരം പിന്നെയും ഞാന് അവനെ തന്നെ നോക്കിയിരുന്നു..... ആ ഉമ്മയെ കുറിച്ചോര്ത്തു,.... അവരുടെ വിഷമം, സങ്കടം... ആ കുട്ടി ജനിച്ചതില് പിന്നെ അവര്ക്ക് അനുഭവിക്കേണ്ടിവന്ന വേദനകള്..... ഇതുപോലെ പല സ്ഥലത്തും അവര്ക്ക് നേരിടേണ്ടി വന്ന ചോദ്യങ്ങള് ഒക്കെ.....
പലതിനെയും കുറിച്ചോര്ത്ത് സങ്കടപെടാരുണ്ട് പലപ്പോഴും ...പക്ഷെ അതൊക്കെ കുറച്ച കാലത്തേക്ക് മാത്രം ഉള്ളതായിരിക്കും......ശ്രമിച്ചാല് എനിക്ക് മറക്കാന് സാധിക്കുന്നതായിരിക്കും.... ജീവിതകാലം മുഴുവന് നിറഞ്ഞു നില്ക്കുന്ന, കണ്ണിനു മുന്നില് ജീവിക്കുന്ന സങ്കടങ്ങള് ഇല്ല എന്ന് തന്നെ പറയാം......
പുതിയൊരു പാഠം ആയിരുന്നു ഞാന് അന്നത്തെ യാത്രയില് നിന്ന് പഠിച്ചത്.... ജീവിക്കുന്ന കാലം സന്തോഷത്തോടെ ആരെയും സങ്കടപെടുത്താതെ ജീവിക്കണമെന്ന്.
കോഴിക്കോട് എത്തിയപ്പോള് ഞാന് ഇറങ്ങി പോന്നു... ആ ഉമ്മ പഴംപൊരി വാങ്ങി കൊടുത്തോ എന്ന് എനിക്കറിയില്ല.... ഒരിക്കല് കൂടി തിരിഞ്ഞു നോക്കി. അപ്പോള് മനസ്സില് ഒരു പ്രാര്ത്ഥനയെ ഉണ്ടായിരുന്നുള്ളു..."ഇപ്പോഴുള്ള ഈ ജീവിതം ഇങ്ങനെ തന്നെ മുന്നോട്ട് കൊണ്ടുപോകാന് സഹായിക്കണേ ദൈവമേ" എന്ന്.